Een kwartier de tijd voor jezelf maken. Wat dat al niet oplevert..
Eerlijk…
Vroeger zag ik niet in hoe ik een kwartier voor mijzelf vrij kon maken om bijvoorbeeld een oefening te doen. Een kwartier… leek onmogelijk! Dat gaf natuurlijk wel meteen ‘mijn probleem’ aan. Nog voordat ik wakker was ging mijn aandacht al naar allerlei zaken die volgens mij ‘moesten gebeuren’. Eerst dit, dan… Ik kwam echter nooit aan de invulling van de stippeltjes toe. Na de ‘eerst dit’, kwam er een volgende ‘dan nog even dat…’ en zo zat het ene moet-moment aan het andere geplakt. Ik zag geen pauzemoment.
Nu kijk ik daar met een glimlach op terug. En ook wel met wat verdriet in mijn donder. Wat een gejakker zat er in mij. Wat zag ik een hoop fijne momenten, en mogelijkheden tot fijne momenten, volledig over het hoofd, omdat ik steeds opgejaagd werd door het ‘nog niet goed genoeg’ draakje in mij. (En nog een ander draakje, maar die komt vast een andere keer ter sprake.)
Van draak naar monster
Want: ik had nog niet goed genoeg mijn werk voorbereid, nog niet goed genoeg het huis opgeruimd, ook niet goed genoeg schoongemaakt, niet goed genoeg de hond uitgelaten, niet goed genoeg aandacht aan mijn vriendinnen besteed, zeker niet goed genoeg druk gemaakt over het schoolwerk van mijn kinderen, niet goed genoeg aandacht aan mijn ouders gegeven overigens ook, oh god, ik heb nog een man met een drukke baan, doe ik ook al niet goed genoeg natuurlijk. Het was nooit af en nooit goed genoeg. Mijn moeder hoefde maar te zeggen bij een bezoekje aan ons dat de hond zo verhaarde, en ik dacht… zie je.. niet goed genoeg het huis schoongemaakt, mijn moeder zou dat beter doen.
Allemachtig!
Als ik het alleen al opschrijf word ik bekaf en voel ik de stress jagen. Geen idee wat mijn moeder bedoelde te zeggen met die opmerking maar ik weet zeker dat ze niet wilde zeggen: je doet het niet goed genoeg! Ik geloof dat mijn moeder al jaren tegen mij zegt: zou je niet eens een tandje minderen… Ze gaf mij ooit, toen ik ontslagen werd uit mijn laatste secretaresse-baan (dank u lieve Heer) een museum jaarkaart. Ik voelde de boodschap: ‘Heleen: ga genieten, geef jezelf tijd en ruimte, ga eens slenteren door een museum’. Het is mij niet gelukt. Ik kon het nog niet. De kaart zat in mijn portemonnee en zei tegen mij: ‘het lukt je zelfs niet om je moeder mee te nemen naar een museum’. Alweer niet goed genoeg.
Ik kom de ‘niet goed genoeg‘ nog wel eens tegen. Harder dan ik hebben kan. En… wow wat heb ik al veel ruimte gecreëerd voor ontspanning, plezier, ontwikkeling, stretchen, slapen, ontdekken en… ademen.
Toch was t precies dit wat als een monster tussen mijn man en mij in stond, en ik wist het niet. De ochtend dat ik jullie begeleidde en zo vol tranen was… Het monster had zich die ochtend laten zien. Het monster met de vele verschijningen, wat ooit een draakje was. Al veel verschijningen heb ik herkend, erkend, en daardoor ontstond er verandering. Ik heb lang niet in de gaten gehad dat het draakje van ooit, zich inmiddels als een monster in mij ontwikkeld had.
Tot die ochtend
De sluimerende crisis tussen mijn man en mij kwam tot een explosie. Bij eerdere explosies verliet hij het huis. We gaan dan uit contact. Al hebben we ons ook vaak laten verleiden om dan via de app of mail dingen aan elkaar uit te leggen. Laat ik dat nu vooral zien als ‘voorwerk’ dat we gedaan hebben. Wat er werkelijk was, kon ik toen nog niet zien. Dit keer bleven we uit contact. En met al mijn wanhoop en verdriet, verlamming en boosheid, wist ik: uit contact laat zien wat ik in contact doe. Want dat had ik ontdekt tijdens mijn stiltedagen, de retraite die ik onlangs deed.
‘Wat doe ik in contact?’
Met die vraag ging ik slapen en met het antwoord stond ik op. Net na het wakker worden (mijn man was wel naar huis gekomen om te slapen, maar we sliepen apart), hoorde ik mijn man in de badkamer. Ik was direct geïrriteerd. ‘Wow‘ dacht ik. Die irritatie… hoe vaak heb ik die eigenlijk?
Ik weet dat irritatie, of iets ‘stom’ vinden de ‘nette’ versies zijn van boos. Oeh, boos… zo niet mijn ding! (of toch wel??)
Ik ben een lijst met al mijn irritaties gaan maken. Het is dat ik ergens doorkreeg wat er aan de hand was, anders had ik nu nog kunnen schrijven. De lijst was bizar, wat irritatie opriep net zo bizar. Door het allemaal op te schrijven kwam het besef dat ik in vrijwel alles wat mijn man doet en niet doet ik reflecteer…. je voelt m al… ik ben niet goed genoeg.
Wowwwww, dit besef
…dat nu zo plat staat op ‘papier’ trok zo de onderste kaart van mijn krampachtig opgebouwde kaartenhuis onderuit. Zo’n groot besef dat ik, weet ik niet hoe lang, met zoveel ruis op de verbinding in de relatie met mijn man stond. Sjemig, wat een wonder dat we nog bij elkaar waren. Wat een wonder dat hij niet al veel eerder de deur achter zich had dicht getrokken. En waarom een wonder? Omdat ik al die jaren dacht dat hij iets niet in de gaten had van zichzelf (en dat zal ook zo zijn, maar ik ga daar niet over). En al die jaren had ik zelf niet in de gaten dat ik een wond ergens in mij had die nog niet geheeld was, en de pleister die er op zat knelde en irriteerde. De pijn voelen van ‘niet goed genoeg’ was te groot, te oud. Mijn irritatie, oordeel, het bij de ander leggen, was de pleister op de wond. Want zo doen we dat. Maar man oh man, wat een ingewikkelde pleister! Zie ik nu.
En ergens wist ik het, want ik vond al iets van mijzelf in de omgang met mijn man, ik zag dat ik iets deed dat niet ‘congruent’ was. Iets lukte alsmaar niet tussen ons, terwijl ik voelde dat er zoveel liefde zit in de onderstroom tussen hem en mij. Ik kreeg mijn vinger er niet op, tot die ochtend.
In elke crisis zit een kans. Grote crisis, kleine crisis. Het begint bij het erkennen dat er een probleem is. Zo is elk probleem een kans.
Geef de crisis een kans
Welke kans ga jij pakken om te doen wat jij wil doen? Hebt te doen? Voor mij begon het met het besef dat het mij niet eens lukte om een kwartier van de dag iets anders te doen dan ervoor te zorgen dat alles goed genoeg zou zijn (wat het nooit was). Voor welk keerpunt ga jij in jouw leven zorgen? Voor wat of wie ga jij ruimte maken? Al begin je met 10 minuten per dag, vooruit 15 minuten. Alleen als je iets verandert leg je bloot wat je als vanzelf doet. Je kent de uitspraak:
Als je blijft doen wat je deed, krijg je wat je kreeg
Verander iets…
En eens in de week 30 minuten, om samen te ademen. En om dan, wellicht, net als anderen te merken dat je hier meer van wil. Want zo kan het werken. Tijd met jezelf doorbrengen, jezelf aandacht geven, blijkt fijn, lekker en aantrekkelijk te zijn. Je wilt er vanzelf meer van!
L IE F S, Heleen